زندگی در مریخ برای اولین بار

ایلان ماسک: تا سال 2060 یک میلیون انسان می توانند در مریخ زندگی کنند.
طرح SpaceX برای ساخت شهرک مریخ شامل سوخت گیری مجدد در مدار، ناوگان سفینه های مسافربری و بزرگترین موشک ساخته شده تاکنون است.

ماسک فکر می کند که ممکن است در دهه آینده هزاران نفر بین زمین و همسایه کوچکتر و قرمزتر یا همان مریخ سفر کنند. و شاید 40 یا صد سال بعد، مریخ بتواند محل زندگی یک میلیون نفر باشد.

وی در تاریخ 27 سپتامبر در کنگره بین المللی فضانوردی در گوادالاخارا ، مکزیک گفت: “این مربوط به حرکت همه به مریخ نیست، بلکه در مورد چند سیاره ایی شدن است.”

جدول زمانی ماسک بلند پروازانه به نظر می رسد، و این چیزی است که او به راحتی تصدیق می کند.

ماسک گفت: “آینده بشریت اساساً دو شاخه خواهد شد: یا ما به یک گونه چند سیاره ای و به یک تمدن فضایی تبدیل می شویم، یا اینکه در یک سیاره گیر می کنیم تا اینکه یک رویداد نهایی مارا منقرض کند.”

اگرچه او اعتراف کرد که جدول زمانی دقیق او مبهم است، اما ماسک فکر می کند که ممکن است انسان از اواسط دهه 2020 پرواز خود را به مریخ آغاز کند. و او فکر می کند که برنامه برای رسیدن به آنجا چیزی شبیه به این خواهد بود:

سیستم حمل و نقل بین شهری SPACEX
این موشک با یک موشک واقعا بزرگ شروع می شود ، چیزی که مونتاژ آن حداقل 200 فوت است. در شبیه سازی آنچه SpaceX آن را سیستم حمل و نقل بین سیاره ای خود می نامد، یک فضاپیمای پر از فضانورد در بالای یک تقویت کننده به طول 39 فوت راه می افتد که 28 میلیون پوند نیروی محرکه تولید می کند. و با استفاده از 42 موتور رپتور، تقویت کننده سرعت مجموعه را به 5،374 مایل در ساعت می رساند.

به طور کلی، این 3.5 برابر قدرتمندتر از NASA’s Saturn V، بزرگترین موشک ساخته شده تا به امروز، که ماموریت های خود را به ماه حمل می کند، است.

این موشک کپسول خدمه را به مدار زمین منتقل می کند، سپس تقویت کننده خود را به سمت فرود به سکوی پرتاب هدایت می کند، عملی که تقویت کننده های موشک SpaceX تقریباً یک سال است آن را انجام می دهند.
در مرحله بعدی، تقویت کننده یک تانکر سوخت را برمی دارد و آن را به مدار می برد، در جایی که سفینه برای سفر به مریخ سوختگیری میکند.

آن سفینه فضایی پس از طی مسیر، صفحات خورشیدی را برای ذخیره انرژی از خورشید و صرفه جویی در نیروی محرکه با ارزش برای آنچه که می تواند فرود هیجان انگیزی در سیاره سرخ باشد، مستقر می کند.

ماسک پیش بینی کرده که بتواند هزار بار از هر تقویت کننده موشک، صد بار از هر تانکر و 12 بار از هر سفینه فضایی استفاده کند.
در آغاز، او تصور می کند که ممکن است صد انسان با هر سفینه جا به جا شوند و این تعداد به تدریج به بیش از 200 برسد.

بنابراین با محاسبات وی، قرار دادن یک میلیون نفر در مریخ می تواند از 40 تا صد سال پس از پرتاب اولین سفینه طول بکشد.

و قطعا این یک سفر یک طرفه نخواهد بود: ماسک می گوید: “من فکر می کنم خیلی مهم است که مردم امکان بازگشت داشته باشند.”

استعمار مریخ

در درجه اول هدف تأمین تجهیزات و ایجاد انبار پیشرانه در سطح مریخ است، یک مخزن سوخت که می تواند برای سفرهای بازگشت به زمین مورد استفاده قرار گیرد. پس از راه اندازی آن انبار و تحویل بار به سطح زمین، لذت می تواند (به نوعی) شروع شود. شهرک نشینان اولیه باید در حفر زیر سطح و لایروبی یخ های مدفون مهارت داشته باشند، که آب گرانبهایی را تأمین می کند و برای ساخت متان مورد استفاده قرار می گیرد که کل نیروگاه را تأمین خواهد کرد.

به همین ترتیب ، ماسک به هاوارد گفت، اولین سفینه های فضایی بین سیاره ای احتمالاً در مریخ باقی می مانند و سوخت و یک خدمه کوچک حمل می کنند.

وی می گوید: ” آنچه واقعاً مهم است این است كه بتوانیم تعداد زیادی از مردم را اعزام كنیم، مانند ده ها هزار اگر نه صدها هزار نفر، و در نهایت میلیون ها تن بار.”
به طور خلاصه، چشم انداز او برای استقرار در مریخ بیشتر یک ورزش استقامتی است تا یک سرعت.

چشم انداز نهایی ماسک از یک زیستگاه دوم و خودپایدار برای انسان در منظومه شمسی عظیم و عالی است.
آنچه باعث می شود طرح ماسک از قرن ها داستان علمی تخیلی متمایز شود این است که اگر واقعاً بتواند هزینه ها را به سطح ایده آل خود برساند، ممکن است واقعاً بتواند آن را عملی کند.

چارلی بولدن، مدیر ناسا، طی یک پنل در IAC گفت: ” ما هنوز آماده رفتن به آنجا نیستیم، مواردی مانند پیشرانه ما فوق صوت یکپارچه میخواهیم که دست یافتن به آنها ساده نیست.”

ماسک برای اینکه مریخ یک مقصد مناسب باشد ، می گوید هزینه سفر باید به حدود 200000 دلار یا متوسط ​​قیمت یک خانه در ایالات متحده کاهش یابد. مشکل این است که این کاهش قابل توجهی در برآورد هزینه های فعلی است.

ماسک پیش بینی نمی کند که بتواند همه این کارها را به تنهایی انجام دهد. او به هاوارد گفت که نوعی روابط هم افزایی بین دولت ها و صنعت خصوصی بسیار مهم خواهد بود.