نیمه شب | مجله آنلاین علمی هنری بهداشتی سرگرمی و فرهنگ و هنر نیمه شب مجله‌ای برای همه
تکامل اعضای بدن انسان ، موضوعی است که توجه بسیاری از دانشمندان را به خود جلب کرده است و بسیاری از راز‌های آن نیز هنوز برملا نشده‌اند. با این حال شاید جالب باشد در مورد اعضای بدن که در طول این تکامل از بین رفته‌اند، بیشتر بدانید. با نیمه شب همراه باشید.
۱-برجستگی‌های ابرو
چندین گونه از انسانهای اولیه از جمله هومو ارکتوس ، هومو هایدلبرگنسیس و پسر عموهای ما ، نئاندرتال ها ، برجستگی های ابرو داشتند. به این معنی که ناحیه سر آنها دقیقاً بالای چشم ها به سمت جلو در بالای سرشان خم می شود ، دقیقاً مانند سر شامپانزه ها و گوریل ها. امروز ، ما هومو ساپینس‌ها برجستگی های ابرو خود را از دست داده ایم.
در عوض، صورت های صاف و پیشانی های بلندی داریم که مستقیم به سمت بالا می روند تا زمانی که با قسمت بالای سر ما ادغام شوند. چرا اینطور است؟ محققان مطمئن نیستند که چرا انسان های باستان دارای برجستگی های ابرو هستند یا چرا آنها را از دست داده ایم. با این حال، آنها فکر می کنند که ما ممکن است آنها را به دلایل اجتماعی از دست داده باشیم.
در نیمه شب بخوانیم:خواص کلم بروکلی برای نوزادان و کودکان ؛ تقویت سیستم ایمنی بدن
۲-چنگال
منطق حکم می کند که گیاهخواران سم دارند، گوشتخواران چنگال دارند و همه چیزخواران یا پنجه یا ناخن دارند. اولین پستانداران دارای پنجه هایی بودند که آنها را برای حفاری و خراشیدن استفاده می کردند اما آنها وقتی زندگی روی درختان را شروع کردند پنجه‌ها را از دست دادند. اکنون، پنجه ها برای بالا رفتن از درختان بسیار مفید هستند.
با این حال، هر زمان که یک پستاندار می خواهد از شاخه ای به شاخه دیگر برود، آنها به سرعت به یک نقص تبدیل می شوند. به همین دلیل بود که انسانهای نخستین دست و ناخن‌هایی ایجاد کردند که می توانست از درختان بالا برود و شاخه ها را بگیرد.
۳-پاهای گیرنده
همه‌ی ما احتمالا تصاویری را مشاهده کرده‌ایم که در آن، میمونی با پاهای خود شاخه‌ی درختی را گرفته است. انسانها تنها گونه‌ای از راسته پستانداران نخستین هستند که پاهای گیرنده ندارند. البته که نمونه‌های اولیه انسان، اینگونه پاها را در اختیار داشت تا اینکه تصمیم گرفت روی زمین راه برود. به این ترتیب انگشتان پای او صاف‌تر و کوتاه‌تر شد و دیگر نمی‌توانست به چیزی آویزان شود.
۴-دندان‌های سگ مانند
ما انسانها دندان‌های نیش داریم اما اصلا آنها به تیزی دندان دیگر پستانداران همه چیز خوار نیستند. جالب این جا است که ما نیز این گونه دندان‌ها را در اختیار داشتیم اما پس از بی‌مصرف شدن آنها، از دستشان دادیم. با ضعیف‌تر شدن انسانها در برابر طبیعت، دندان های نیش کوچکتر شدند و امروزه به کوچک‌ترین حالت خود رسیده‌اند.
۵- بازو‌های بلند
انسانهای اولیه حدود ۶ میلیون سال پیش، دستانی بلند و پاهایی کوتاه داشتند. با این حال اکنون این مورد معکوس شده است. دلیل آن دور از ذهن نیست. اولین انسانها قد کوتاه تری داشتند و با رژیم گیاهان زنده ماندند. این بدان معناست که آنها برای پردازش وعده های غذایی خود به دستگاه گوارش و اندام های بزرگتری نیاز دارند. این موضوع باعث شد که قفسه های دنده ای آنها گسترش یابد تا فضای بیشتری برای هضم غذا داشته باشند.
همه چیز ۱.۹ میلیون سال پیش هنگامی که انسان به مناطق گرمتر مهاجرت کرد و گوشت را به رژیم غذایی خود اضافه کرد، تغییر کرد. بدن آنها باریکتر شده و سیستم هضم آنها کوچکتر شد، زیرا گوشت برای هضم به دستگاه گوارش و اندام های کوتاه تری احتیاج دارد.
در همان زمان، پاها بلندتر شدند تا بتوانند هنگام جستجوی و تعقیب طعمه، مسافت بیشتری را طی کنند. رشد پاهای انسانهای اولیه بیشتر بود تا اینکه اولین هومو ارکتوس ظاهر شد. آنها اولین نیاکان انسان مدرن بودند که از آفریقا مهاجرت کردند. پاهای آنها به طرز چشمگیری بلند بود، که به آنها کمک می کرد تا گرمای بدن خود را از دست بدهند.
ادامه تکامل اعضای بدن
۶-شکم‌های بزرگ
از زمان ظهور انسانها، مغز او بزرگتر شده است. مغز نخستین انسانها حدود ۶۰۰ سانتی متر مکعب بود. با این حال ، ۱.۵ میلیون سال پیش، هومو هابلیس منقرض شد و توسط هومو ارکتوس، که اندازه مغز آن حدود ۹۰۰ سانتی متر مکعب بود، جایگزین شد.
از قضا، معده ما دقیقا برعکس شد و به مرور زمان رو به کوچکی رفت. این موضوع چندان از نظر منطقی درست نیست چرا که مغز بزرگتر، انرژی بیشتر و در نتیجه غذای بیشتری نیز احتیاج دارد اما از آن جایی که انسان به موجودی گوشت خوار تبدیل شد و انرژی گوشت بسیار زیاد است، دیگر نیازی به معده‌های بزرگ نبود.
۷-چشمان بزرگ
بعضی از گونه های انسانهای اولیه چشمانی درشت داشتند. این شامل نئاندرتال ها، پسر عموهای ما نیز می‌شود که حدود ۵۰۰۰ سال قبل از انقراض آزادانه با همو ساپینس مخلوط می شدند.
محققان معتقدند که نئاندرتال ها پس از مهاجرت از آفریقا به مناطق سردتر اروپا و آسیا که نور خورشید کم است، چشم های بزرگی پیدا کردند. چشمان آنها بزرگتر شد تا نور بیشتری را در خود جای دهد. از طرف دیگر، ما هومو ساپینس‌ها، چشمان کوچکتری داریم، زیرا در آفریقا جایی که نور خورشید کافی بود، باقی ماندیم.
با کمال تعجب، پیشنهاداتی وجود دارد که چشمان بزرگ نئاندرتال یک شمشیر دو لبه است که ممکن است در انقراض آنها نقش داشته باشد. محققان معتقدند که آنها قسمت بیشتری از مغز خود را برای پردازش اطلاعات به چشم خود اختصاص داده اند. این بدان معنی بود که قسمتهای دیگر مغز آنها ، از جمله بخش‌هایی که برای توسعه مهارتهای اجتماعی پیچیده به همان کار همو ساپینس نیاز داشتند، کوچکتر ماندند و همین موضوع به انقراض آنها کمک کرد.
۸-دم
ماهی Aetheretmon، که جد تمامی موجودات است، دو دم داشت که یکی را از بین برد. یکی از این دو دم برای شنا کردن استفاده می‌شد و دم دیگر باعث سریع‌تر حرکت کردن می‌شد.
میلیون ها سال بعد، Aetheretmon باله دم معمولی خود را به طور کامل از دست می دهد زیرا از موجودی ساکن دریا تبدیل به موجودی نیمه آبزی و بعداً ساکن خشکی می شود. با این حال، دم گوشتی که قبلاً از دست داده بود دوباره ظاهر شد که امروزه در بیشتر حیوانات خشکی مشاهده می کنیم. انان‌ها نیز طی مرور زمان، این دم را از دست دادند.
۹-خز
جد انسانها یعنی Australopithecus afarensis موجودی شبیه به شامپانزه اما با رفتاری انسانی بود که مغز بزرگی داشت و مانند انسانها به صورت قائم راه می‌رفت. انسانها خز روی بدن خود را از دست دادند چرا که این Australopithecus afarensis تصمیم گرفت تا جنگل‌ها را رها کرده و به دنبال شکار به مناطق پر از نور آفتاب برود.
به دلیل گرما و اینکه خز گرما را به خود جذب می‌کند، در نهایت انسانها خز خود را از دست دادند تا با سیستم تعریق، بدن خود را خنک نگه دارند.
در نیمه شب بخوانیم:ویتامین‌ها و مکمل‌های موردنیاز بدنسازی
۱۰-سبیل
بیشتر پستانداران سبیل و موی اطراف گونه دارند اما انسان ندارد. جالب اینجاست که انسانها نیز قبلا سبیل داشتند اما حدود هشتصد هزار سال پیش آنها را از دست داده‌اند. برای درک این اتفاق باید بدانیم که چرا برخی از حیوانات هنوز آنها را دارند. حیوانات از سبیل های خود برای تکمیل بینایی خود استفاده می کنند. هر موجودی با سبیل در واقع دارای دو نوع از آن است : سبیل بلند و کوتاه.
حیوانات از سبیل بلند برای یافتن راه خود در تاریکی و فضاهای تنگ استفاده می کنند در حالی که سبیل کوتاه مختص شناسایی اشیا است. با این حال، ما انسان ها بعد از انتقال کارِ هر دو سبیل به سایر قسمت های بدن به ویژه نوک انگشتان، سبیل های خود را از دست دادیم. لب و اندام تناسلی دقیقاً مانند سبیل ها حساس هستند، زیرا اطلاعات مربوط به محیط اطراف ما را گرفته و به مغز ما منتقل می کنند.
حرف آخر
انسان ها از زمان های گذشته تا به امروز تکامل اعضای بدن زیادی را تجربه کرده اند و بسیاری از اعضای بلاستفاده آن ها به مرور زمان از بین رفته است. همچنان این روند وجود دارد و در سال های آینده برخی از اعضای بدن برای همیشه ازبین می روند. بدن انسان در عصر گذر زمان دستخوش تغییرات بسیاری شده است که نشان می دهد اعضای بدن در صورتی که کاربرد خود را از دست بدهند به مرور زمان ازبین می روند.
منبع سایت:ایکلاریفاید و سایت طلا
